Rozdział I - Prefekci Naczelni

  Dźwięk palącego się ognia w kominku. Głośne, wesołe głosy uczniów. Zamyślone twarze przyjaciół. Ginny była w swoim drugim domu- w Pokoju Wspólnym Gryffindoru w Hogwarcie. Nagle wśród panującego w pomieszczeniu hałasu usłyszała Hermionę.

-Dyrektor McGonagall kazała mi przekazać wszystkim, którzy mają luki w nauce przez Bitwę, że nie muszą zaczynać od nowa tamtego roku szkolnego- rzekła ze skupioną miną recytując jakby z pamięci, to co powiedziała jej kobieta- To znaczy, że będziemy na jednym roku Ginny.

Rudowłosa uśmiechnęła się promiennie do przyjaciółki, która usiadła obok niej na szkarłatnej kanapie.

-Szkoda tylko, że Harry i Ron nie wrócili do szkoły razem z nami- rzekła Weasley, przypominając sobie wspólnie spędzone chwile.

Uśmiech szybko znikł z ust panny Granger, jednak nie dała tego po sobie poznać.

-Nie ma ich ale za rok wrócimy i wszystko będzie tak samo, a może nawet lepiej- pocieszała ją Hermiona.

Sama chciała wierzyć w swoje słowa.

-Ale jest jeszcze Luna, Neville, Dean..- dodała niepewnie- Myślisz, że w ogóle będzie chciał ze mną rozmawiać?

  Ruda przypomniała sobie, kiedy zerwała z nim, a potem zaczęła się spotykać z Harrym.

-Nie wiem, Ginny. Może powinnaś z nim porozmawiać?-zaproponowała Hermiona- Muszę iść obowiązki prefekta naczelnego wzywają.

To powiedziawszy, wstała z kanapy i zaczęła kierować się ku wyjściu.z Pokoju Wspólnego.

Nagle Weasley coś sobie uświadomiła...

-Zaraz! Czekaj!- krzyknęła za szatynką- Kto jest drugim prefektem naczelnym?

-Malfoy- odpowiedziała zakłopotana dziewczyna i natychmiast zniknęła za portretem Grubej Damy.

                                                                                  *

 Hermiona przemierzała korytarze zamku co jakiś czas zwracając uwagę lub pomagając jakiemuś uczniowi.

Nagle go zauważyła. Ślizgon stał przy wyjściu z zamku opierając się o futrynę oraz wodząc wzrokiem w tą i z powrotem.

-Malfoy, czekasz aż ktoś kto łamie zasady przyjdzie do ciebie sam?-spytała zaczepliwie gryfonka. Malfoy obdarzył ją swoim firmowym chłodnym spojrzeniem, na które dziewczyna zdążyła się uodpornić.

-Cicho, Granger. To mój sposób na wykonywanie tego zajęcia, na które zresztą się nie cieszę.- odpowiedział monotonnym głosem. Hermiona przypatrzyła mu się uważniej.

Miał smutny wyraz twarzy, podkrążone oczy, ale nadal był bardzo przystojny. Szybko wyrzuciła z głowy tą ostatnią myśl.

-A jak byłeś prefektem swojego domu to prawie skakałeś z radości.- powiedziała dziewczyna.

Odwrócił od niej wzrok i począł wpatrywać się w jakiś odległy punkt w holu.

-Trochę się od tego czasu zmieniło-odpowiedział- Wybacz, ale pójdę już do swojego dormitorium.

Blondyn wyminął gryfonkę i skierował się w stronę lochów zostawiając ją samą z obowiązkami prefekta. To było po prostu typowe ze wszystkim musiała sobie radzić sama. Nawet z głupim patrolowaniem korytarza.

-Jaśnie pan się znalazł- przeklnęła chłopaka, po czym postanowiła zająć myśli czymś mądrzejszym. W końcu była Hermioną Granger.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

No i jest pierwszy rozdział. Bardzo proszę o komentarze, jeżeli ktoś to czyta. Naprawdę liczy się dla mnie zdanie innych. Dziękuje wszystkim, którzy poświęcili trochę czasu by zajrzeć na tego bloga :).